از نظر ما که ادعای دانشمندی داریم این ارگانیسم‌ها مدل خیلی خوبی برای تحقیقات هستند. گرچه بعضی از قارج‌ها کمی قلق دارند (مثل قارچ‌های رشته‌ای که دیواره‌ی خیلی سختی دارند)؛ اما مخمر‌ها – به اندازه‌ی باکتری‌ها – به راحتی در محیط‌های ساده رشد می‌کنند و زمان تقسیم[۱] آن‌ها کوتاه است. آن چیزی که برای ما مهم است و قارچ‌ها را به عنوان مدل آزمایشگاهی مطرح می‌کند این است که خیلی از پدیده‌هایی که در یوکاریوت‌های عالی مثل انسان وجود دارند در این موجودات نیز یافت می‌شود. از جمله Development و diffrentiation، تقسمات سلولی میوز و میتوز و سایر موارد اینچنینی. بنابراین یک مدل یوکاریوتی خیلی خوب هستند.

از جمله تحقیقاتی که روی این موجودات انجام شد می‌توان از تحقیق بر روی نوروسپورا نام برد. نوروسپورا که یک نوع قارچ است توسط بیدل و تاتوم[۲] بررسی شد. تحقیق بر روی‌ این قارچ باعث شد که این دو دانشمند، نظریه «یک ژن یک آنزیم» را ارائه دهند که  البته امروزه می‌دانیم این نظریه به این شکل غلط است و به شکل نظریه‌ی «یک ژن یک پلی‌پپتید» تصحیح شده است. لازم است یادآوری کنیم که این دو محقق برای تحقیقاتی که بر روی قارچ نوروسپورا انجام دادند، جایزه‌ی نوبل دریافت کردند.

[۱] double time

[2] Beadl and Tantum